Ο “Σκοτεινός θάλαμος” σκοπεύει να φωτίσει την ύπαρξη του διαλόγου μεταξύ της ποίησης και της φωτογραφίας και ακριβώς για αυτόν τον λόγο βασίστηκε σε μια μόνο φωτογραφική ματιά και 36 ποιητικές φωνές. Σαν ένα ασπρόμαυρο φιλμ 36άρι, που μοιράζεται σε ποιητές και ποιήτριες διαφορετικής ηλικίας και κοσμοθεωρίας, ώστε να δημιουργηθεί μια πολυφωνική ποιητική ανθολογία με σκοπό την ποιητική αποτύπωση όσων αντίκρυσε το βλέμμα της φωτογράφου. (…) Πρόκειται για ένα γοητευτικό ταξίδι στο ασπρόμαυρο που κατορθώνει να γεννά χρώμα, κάθε σελίδα μάς αποκαλύπτει έναν νέο διάλογο, μια νέα ποιητική πρόσληψη και απόκριση. […] (Από την εισαγωγή της Ιωάννας Καραμαλή)
Ανθολόγιο μικρού διηγήματος για την νύχτα
[… Λίγα ήταν τα βήματα που κάνατε τρικλίζοντας, για να ισορροπήσετε τον κάθε ενδοιασμό σας. Και τότε ο άγνωστος άρχισε να σου μιλά για έναν παιδικό του φίλο, κάποιον Pessoa, που αυτός θαύμαζε και για ένα Καπνοπωλείο που από μικρός ήθελε να ανοίξει. Τον συναντούσε καθημερινά πίνοντας βυσσινάδα στα τραπεζάκια του Rex. Μιλάγανε ώρες ατελείωτες για ζωή και για γυναίκες και για ανεκπλήρωτους έρωτες. Μιλάγανε συνήθως μέχρι ο ορίζοντας να ροδίσει. Και τότε έπαιρνε τον δρόμο της επιστροφής, δίπλα στο κιγκλίδωμα της παραλίας. Νύχτωνε μέχρι να φτάσει από την μία άκρη ως την άλλη.
Ο άγνωστος σταμάτησε απότομα και σε αγκάλιασε σφιχτά από τους ώμους. Φοβήθηκε μην ήσουνα και συ σαν τον άλλον τον ποιητή, πλάσμα της φαντασίας του και χανόσουν στις πρώτες ηλιαχτίδες του ξημερώματος. Χωρίς προειδοποίηση. Χωρίς εξηγήσεις. Σαν χρόνιος εραστής έσκυψε και μύρισε τα μαλλιά σου. «Ωραία μυρίζεις», είπε και έγειρε και τα φίλησε. Και συ αποκαμωμένη από το ξενύχτι και την αναζήτηση, έγειρες πάνω στο πέτο του κρεμ σακακιού του και έκλεισες τα μάτια. …]