Λένε πως τα αγαπημένα θέματα των ποιητών και των ποιητριών είναι ο έρωτας και ο θάνατος. Δεν {αντι}λέγω. Απλά έχω να σημειώσω, πως όταν ξεκινάς από τον έρωτα, έως ότου να φτάσεις στον θάνατο, μεσολαβούν εκατομμύρια στιγμιότυπα {στιγμι(αίος) + -ό- + τύπο(ς) δηλαδή στιγμιαίος ο τύπος}. Αυτά τα, άλλοτε μικρά και εκ τούτου μεγάλα, στιγμιότυπα έχουν δύο {;} κοινούς παρονομαστές. Τον χρόνο και τον τόπο. Πρωτίστως ο χρόνος που είναι αέρινος, άυλος, αμφισβητήσιμος, αμφίβολος, άπιαστος και που όμως καθορίζει το ακαθόριστο πηγαινέλα σε παρελθόν και παρόν. Ένα αερικό που περνά από πάνω μας και αφήνει τα σημάδια του. Και έπειτα ο τόπος που είναι σκληρός, άγονος και βραχώδης, μόνιμος αλλά πολυεπίπεδος, αμετακίνητος, έρημος και μακρινός και που μπορεί {ίσως} να είναι και οριοθετημένος με υπαρκτές περιφράξεις του νου ή της φαντασίας. Ένας βράχος δηλαδή με ζηλευτή αθανασία. Έτσι, περιηγείσαι σε όλους τους μεγάλους έρωτες για να φτάσεις σε όλους αυτούς τους μικρούς θανάτους της ζωής, όπου χρόνος και τόπος αναμιγνύονται μέσα σε ένα φάσμα εμπειριών και χρωμάτων. […]

Αυτοσχόλιο για την ποιητική μου συλλογή «Η Κρεμμυδαποθήκη» στο περιοδικό «Καρυοθραύστης» σε διεύθυνση του ποιητή Κώστα Ριζάκη (εκδ. ΡΩΜΗ, τευχ. 6 / Δεκέμβριος 2020)