Το ποίημα μου «Καθαρά Δευτέρα»
Μουσικά κουτιά αφύπνισαν τα νυσταγμένα βλέφαρα μου, διεγείρανε την φαντασία. Με παρέσυραν σε κόσμους κραυγαλέα ιδεατούς, επιτηδευμένα εμετικούς. Οι οικογένειες με τέλεια χειρουργημένες αναλογίες βομβαρδίζουν αδυσώπητα τα κατορθώματα τους. Διάνθισαν, λέει, τα μπαλκόνια με χιονίστρες, να διασφαλίσουν την θέα των τεσσάρων. Παραλογίζονται με τους χυμώδης καρπούς της ευτυχίας τους και αλληλοναρκώνονται.
Τώρα πια τα ζευγάρια των σαραντάρηδων εγκυμονούν και φλερτάρουν στομφικά την ανωριμότητα των συνομηλίκων τους. Οι κόρες διογκώνονται πίσω από πρεσβυωπικά ματογυάλια και με καθηλώνουν διερευνητικά στο σταυρό. Πληθωρικοί καμβάδες ξέχειλοι από κρεατικά, μου προκαλούν σηψαιμία στο στομάχι και οι εκκωφαντικοί ήχοι διερχομένων οχημάτων μου τρυπούν τ’ αυτιά.
Καθ’ όλα γνώριμος φαντάζει πια ο μαζοχισμός της ζωής μου.
Με τρελαίνουν.
Προσπαθώ συνεχώς να ανυψώσω εκείνον τον χειροποίητο αετό της Καθαράς Δευτέρας, να γελάσει και μένα λιγάκι το καρυοφύλλι μου, πως κάτι πέτυχα και γω. Μα τις Δευτέρες δεν φυσά διόλου και εκείνος, σε τρελή καθοδική πορεία τσακίζεται όλο και πιο βαθιά στο αυγοτάραχο των παιδικών μου χρόνων.
Τα φυσιολογικά παιδιά, που γίνανε καθησυχαστική πιπίλα Guggi στο στόμα τους, αυτά, και μόνον αυτά, μου γλυκαίνουν κάπως την πικρίλα των ημερών.
– Βαριέμαι αφάνταστα, μαμά.
– Και εγώ βαριέμαι, παιδί μου, και εγώ βαριέμαι.
Από την ποιητική μου συλλογή Σκέψεις, εκδ. manifesto, 2013
δημοσιευμένο στο blog του Σωτήρη Λάμπρου (11.3.2019)
πίνακας ζωγραφικής του Δημήτρη Μυταρά