[…] Αυτό όμως που με σκλάβωσε ήταν το χρώμα των ματιών σου. Μπλε. Ούτε σκούρο μπλε ούτε ανοιχτό μπλε. Ούτε γκρίζο μπλε ούτε πράσινο μπλε. Απλά μπλε. Απροσδιόριστο μπλε. Κοιταζόμασταν για ώρα πολύ. Μελέτησες κάθε λεπτομέρεια του προσώπου μου. Τους πόρους της δέρματος μου, την γραμμή των φρυδιών μου, το βαθύ αυλάκι  στα μάγουλα μου, το παλιό απομεινάρι μιας παιδικής ανεμοβλογιάς πάνω στη μύτη μου, τα ξηραμένα χείλη μου που έγλειψα μηχανικά. Περιστροφικά. Καρφώθηκες στην κίνηση της γλώσσας μου. Παρακολουθούσα την ματιά σου που με παρατηρούσε. Σε λίγο άνοιξες το στόμα σου. Και αφού μάλλον σκέφτηκες για λίγα δευτερόλεπτα τι ήθελες να κάνεις μ’ αυτό, μου είπες πως ροβόλησες από κει και σήκωσες το χοντροδάχτυλο σου δείχνοντας  προς μια κάποια κατεύθυνση. Χωρίς να αποτραβήξεις το βλέμμα σου από πάνω μου περίμενες. Διαισθάνθηκα πόσο πολύ ήθελες να κοιτάξω προς τη κατεύθυνση που μου έδειχνε το δάχτυλο σου. […]

Διήγημα «Η βοσκοπούλα» στο culture book (16.9.2020)