Τρίπτυχο για τον έρωτα

Ι

Είναι που έριξε ο ουρανός

λίγες στάλες, μύρισε η Γης

είναι που ο έρωτας αποδήμησε

νυχτώνεται αλλού

είναι που παυσίπονα δεν απαλύνουν

τον ξεριζωμό, είναι που∙

που μεγάλωσε

και η όραση χρειάζεται γυαλιά

είναι που δεν την βλέπει πια

[στον καθρέφτη]

αναμαλλιασμένη

την ζωή να κυνηγά.

ΙΙ

Όμως δεν την ένοιαξε
που την ζωή της την χαράμισε
σε αγκαλιές ναυαγισμένες.
Τα εφηβικά της στήθη λαχτάρισαν
υδάτινο χέρι να τα αγγίξουνε.
Κι ας μην μιλήσανε ποτέ.
Κι ας μην διαμαρτυρήθηκαν.

Μόνο εύχονταν
εύηχο να ‘τανε το όνομα του εραστή
σαν τούτο δω το δείλι.

ΙΙΙ

«Που κρύφτηκε ο γαμημένος ο έρωτας;» τον ρώτησε

και καρφώθηκε στην γαλαζωπή φλέβα,

που τρεμόπαιξε κάτω από το ματοτσίνορο του.

Κουρασμένο ματοτσίνορο. Διάφανο.

Αποστροφή το λυπημένο βλέμμα.

Το μειδίαμα ανεπαίσθητο.

Ατένισε αφηρημένος τον ορίζοντα.

Στο χρώμα των ματιών του, πρόλαβε όμως να δει,

το λαδί και το γαλάζιο να γίνονται γκρί,

όπως και η θάλασσα πριν την επερχόμενη καταιγίδα.

«Φουσκοθαλασσιά ο έρωτας» της είπε

«πλανιέται, αγκομαχά, κρύβεται κάτω

από αλμυρά βότσαλα και πολύτιμα κοχύλια

κρύβεται μέσα σε μισοσκότεινες σπηλιές

χάνεται στα λιμνάζοντα νερά.

Αναδύεται και καταβυθίζεται.

Κατακρημνίζεται.

Τέλος όμως,

πάει και τρυπώνει

σε νέες ναυαγισμένες ακρογιαλιές

ηλιοφώτιστες».

ΥΣ. Πήγα στο χωριό μου. Ίσως έρθω αύριο.

Δημοσίευση στο Περιοδικό Κύμα (τχ.5)

Δεκέμβριος 2022