«Νύχτα δεύτερη»
Θεογραφία
(Αντρέι Ρουμπλιόφ, 1966)

[…] Ώσπου η σιωπή μου έλαβε φωνή. Της καμπάνας τη φωνή. Εγώ ήχησα. Όχι ο χαλκός. Εγώ τραγούδησα και ύμνησα και δόξασα. Έπρεπε πρώτα να βρεθεί το άγιο χώμα, το καλό. Για το καλούπι. Και χρέος βαθιά να σκάψεις ώστε να φανερωθεί. Να βρεις τις ρίζες. Κι ακολουθώντας τες να φτάσεις ως το δέντρο μέσα σου. Το χώμα πρέπει να το ακούσεις. Να το μυρίσεις. Να το γευτείς, καθώς το χιόνι. Να δεις αν υγρό ή ξεράθηκε, πέθανε. Γιατί άλλο το χώμα κι η σκόνη άλλο. Η σκόνη δεν γεννάει. Το χώμα, κι αν πεθάνει, πέφτει βροχή το ευλογεί, ποτάμι αιφνίδιο το δροσίζει, ανασταίνεται. Και ανασταίνει. Καθώς ανάστησε κι εμένα. Η σιωπή που ήμουν έγινε καμπάνα. Και τραγούδησε.

(απόσπασμα, σελ. 24-25)

εκδόσεις Άγρα, 2022