[…] Γιατί όσο και αν στριμώχνομαι στους τέσσερις τοίχους του νοσοκομειακού μου θαλάμου, με το που ακουμπάω τα δάχτυλα πάνω στο πληκτρολόγιο του φορητού βλέπω την οικουμένη μου να διαστέλλεται και αισθάνομαι το κορμί μου να σφύζει από ζωντάνια. Σηκώνομαι τότε απ’το κρεβάτι, πετάγομαι μέχρι την βιβλιοθήκη Αλεξάνδρειας, κάνω μια γύρα ως τα δυτικά σύνορα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, σηκώνω το γυμνό γιαταγάνι μπροστά στην πύλη της πολιορκημένης Τριπολιτσάς, καίω τουρκικά χωριά κατά την άτακτη υποχώρηση του ελληνικού στρατού απ’ τα ενδότερα της Μικρασίας, φορτώνομαι τα εκρηκτικά για την ανατίναξη του Γοργοποτάμου, μεταφέρομαι σιδηροδέσμιος απ’ τους ασφαλίτες γι’ ανάκριση στην οδό Μπουμπουλίνας, παίρνω μέρος στην αιματοβαμμένη πορεία της 17ης Νοεμβρίου του 1980 κι όταν αρχίζω πλέον να κουράζομαι επιστρέφω αμέσως στο δωμάτιο μου, φοράω τις πιτζάμες μου και αφήνω από κάτω τακτοποιημένες τις παντόφλες, για να πέσω νυσταγμένος στο κρεβάτι και να πάρω έναν γρήγορο υπνάκο μέχρι την επόμενη εξόρμηση. […] Όταν, πάλι, βαριέμαι τα πήγαινε-έλα, τις άσκοπες αιματοχυσίες και τα ανόητα μπλα-μπλα δεν έχω τι άλλο να κάνω από το να προσηλώνομαι με τις ώρες στην μπογιά των τοιχών. Εντοπίζω τα πιο αδιόρατα στίγματα της υγρασίας, που βδομάδα τη βδομάδα βλέπω να γίνονται κίτρινες κηλίδες, να φουσκώνουν τον σοβά και στο τέλος να ξεφλουδίζουνε το χρώμα. Κάθομαι μάλιστα να υπολογίζω την όλη διαδικασία μ’ ένα σύνθετο μαθηματικό τύπο της δικής μου επινόησης, σύμφωνα με τον οποίο ο αριθμός των κόκκων σκόνης που παράγεται απ’ τα τρίμματα της μπογιάς εξαρτάται απ’ την ταχύτητα της πτώσης της, που με τη σειρά της εξαρτάται απ’ το ύψος του τοίχου επί το μέγεθος της ξεφλουδισμένης επιφάνειας. […]

απόσπασμα σελ. 96-97
εκδόσεις ενύπνιο, 2020