ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΜΟΥ ΠΕΝΘΟΥΝ

Ι

Έτσι πάντα τις θυμόμουν
με το φως σκληρό να χαράζει τους δρόμους
στην καρδιά
Κι εγώ να εκτείνομαι κάθε φορά να τις φτάσω
δυο σταγόνες ουρανός στο μέτωπό μου
δυο στάλες πλατιές
από ήλιο αρχαίο που’ χε σωθεί
στον ναό της Άρτεμης

Τα βράδια τις έστρωνα
γεμάτες άστρα να κοιμηθώ
Τη μέρα τις φορούσα μεταξένιες
και το σώμα μου έλαμπε κρυμμένο
στη φωτορροή τους.

εκδόσεις Πατάκη, 2019