Η ποιήτρια και μεταφράστρια Κατερίνα Λιάτζουρα γράφει στο Short Stories για ένα πρόσφατο περιστατικό το οποίο την έφερε αντιμέτωπη με τον παραλογισμό της γραφειοκρατίας που επιμένει παρά τον «ψηφιακό μετασχηματισμό» του δημοσίου
Πριν από λίγο καιρό αποφάσισα να αλλάξω την αστυνομική μου ταυτότητα, να την εκσυγχρονίσω όπως λέγεται, αφού προγραμμάτιζα ούτως ή άλλως ένα ταξίδι στο εξωτερικό.

Αρχές Νοεμβρίου του 2023 μπήκα στην εφαρμογή του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη (πρώην Δημόσιας Τάξης), επέλεξα τόπο και αστυνομικό τμήμα, ημερομηνία –18 Ιανουαρίου 2024, η πρώτη ημερομηνία που ήταν διαθέσιμη– και ώρα. Επιτόπου κατέφτασε στο e-mail μου η ηλεκτρονική επιβεβαίωση του ραντεβού μου.

Όταν πλησίαζε η ημερομηνία του ραντεβού, μπήκα ξανά στην πλατφόρμα, κοίταξα τα προαπαιτούμενα που χρειάζονταν για την έκδοση –δεν έγραφε κάτι πέρα από τα παράβολα–, μπήκα στην υπηρεσία του Gov.gr, πλήρωσα τα παράβολα ηλεκτρονικά και τα εκτύπωσα.

Την επίμαχη μέρα ντύθηκα και στολίστηκα και τράβηξα στο τμήμα – η φωτογράφηση θα γινόταν εντός. Εκεί, αφού ο υπάλληλος που φρουρεί την είσοδο έλεγξε το ηλεκτρονικό παραστατικό επιβεβαίωσης του ραντεβού μου, με παρέπεμψε στον τρίτο όροφο της ασφάλειας.

Στον τρίτο όροφο και εντός του γραφείου με την ταμπέλα «Ταυτότητες», με υποδέχτηκε ο υπάλληλος της αστυνομίας, ένας μεσήλικας με κοτσίδα και πολιτικά ρούχα, υπό τον ήχο της μουσικής και των στίχων του Αγγελάκα «Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ». Τι φάση; σκέφτηκα, με το οξύμωρο της σουρεάλ κατάστασης να έχει καρφωθεί στο μυαλό μου.

Κάθομαι στη θέση που μου υπέδειξε, δίνω την παλιά ταυτότητα που μου ζήτησε και τα αποδεικτικά των παράβολων και ο υπάλληλος άρχισε να με ρωτά στοιχεία προφανώς για την επιβεβαίωση της ταυτότητάς μου. «Α! Έχουμε πρόβλημα» αναφώνησε κάποια στιγμή, «πού έχετε γεννηθεί;».

– Στη Γερμανία.

– Ναι, αλλά σε ποια πόλη;

– Στη Στουτγκάρδη.

– Ναι, αλλά στα στοιχεία του δημοτολογίου, απ’ όπου επιβεβαιώνουμε τα στοιχεία σου, γράφει στην πόλη Γερμανία.

– Ναι, αλλά στην ταυτότητα που κρατάτε στα χέρια σας αναγράφει στην πόλη Στουτγκάρδη.

– Ναι, αλλά εγώ δεν μπορώ να προχωρήσω στην έκδοση της νέας ταυτότητας, αφού στο δημοτολόγιο υπάρχουν λανθασμένες καταχωρήσεις.

– Ναι, αλλά η τωρινή ταυτότητα έχει εκδοθεί από τη δική σας υπηρεσία, όπου προφανώς για να εκδοθεί είχα προσκομίσει ληξιαρχική πράξη γέννησης, όπου προφανώς ανέγραφε την πόλη γέννησής μου.

– Καλά τα λες.

Τον κοίταξα απορημένη για την ανοίκεια οικειότητα. «Αλλά εγώ δεν μπορώ να λάβω υπόψιν την ενεργή ταυτότητά σου κι ας έχει εκδοθεί από τη δική μας υπηρεσία, αφού στην ψηφιακή εποχή πρέπει τα στοιχεία να διασταυρώνονται με τις ψηφιακές καταχωρήσεις των άλλων υπηρεσιών» συνέχισε ο υπάλληλος.

Εγώ είχα ήδη αρχίσει να φουντώνω. «Και γιατί δεν τα διασταυρώνετε με τα στοιχεία του ληξιαρχείου;» τον ρωτώ. «Εμάς μας έχουν συνδέσει με το δημοτολόγιο» μου απαντά εκείνος. «Και πώς μπορεί να λυθεί το θέμα μου, παρακαλώ;» ρωτώ εγώ.

«Να φέρεις ληξιαρχική πράξη γέννησης από το ληξιαρχείο, να κάνεις διορθωτική πράξη στο δημοτολόγιο και να κλείσεις εκ νέου ραντεβού στο αστυνομικό τμήμα» απαντά εκείνος. «Ραντεβού σε δυόμισι μήνες λοιπόν;» τον ρώτησα εκνευρισμένη.

Φεύγοντας, αποφάσισα να ταξιδέψω με την ταυτότητα που είναι σε ισχύ, να πάρω μια βαθιά ανάσα εξωτερικού και να γεμίσω τις μπαταρίες μου πριν αναμετρηθώ ξανά με τον γίγαντα της ψηφιοποιημένης Ελλαδίτσας.

(shortstories.gr 6.2.2024)