[Η ΚΡΑΥΓΗ Η ΑΗΧΗ]

Η κραυγή μου βασανιστικά άηχη σώνεται
όπως το λαδάκι μες στο λύχνο της αμάθειας
μια ανάμνηση που δεν υπόσχεται συνέχεια
παραμένει αιώνιος δυνάστης να διαφεντεύει ψυχή και νου
σε έναν ορίζοντα αναζήτησης
σταθερά μακρινός
σκοτεινός
και ασαφής.
«Ο χρόνος τα πάντα φανερώνει»
Πόσο άτοπη ρητορική είναι αυτή;
Στο δικό μου χορταριασμένο δρόμο;
Στο δικό μου ραγισμένο καθρέφτη;
Ρητορική που εξοστρακίζει ρυπαρούς ήχους υποκρισίας και ταξινομεί
αναμνήσεις και εξομολογήσεις και μεροληψίες.

Άλογος ο παραλογισμός της προσφυγιάς
ανέπαφα περιστατικά μέσα στον χρόνο.
Οι λεπτομέρειες όμως δεν διαθέτουν λογική
δεν διαθέτουν μνήμη, δεν έχουν Ιστορία.
Αρρωστημένες σκέψεις είναι ενός σύγχρονου σκοταδισμού
εκκολάπτουν υποστηρικτές παρακμιακούς
καλλιεργητές απελπισμένους
που με αδηφάγους σκοπούς και άγνωστες φυσιογνωμίες
δεν καταλαβαίνουν
πως μέσα στην μαυρίλα μου
δεν υπάρχει χρώμα.

Και συ –κανακάρα μου-
να ονειρεύεσαι περιστέρια ειρήνης με κλαδιά ελιάς στα ράμφη τους
φωλιές χελιδονιών
και ένα αηδόνι στην ανθισμένη ροδιά της πατρίδας σου.

 Η Χριστίνα Λαμπούση επιμελείται το ποιητικό ένθετο “Στιγμές Ποίησης” στην εκπομπή “Δρόμοι της Τέχνης και του Πολιτισμού” για την ΕΡΤ Τρίπολης και απαγγέλλει το παραπάνω ποίημα από την συλλογή «Αποκαΐδια Ηθικής», εκδόσεις βακχικόν, 2017