[ΠΗ’]

Πού πάει η ζωή και πού το ποίημα
πού πάνε οι φθόγγοι, ανείπωτοι φθόνοι
πού εδράζονται του φωτός οι πατρίδες
και των ειρηνικών στιγμών οι τιμές;
Πού πάει η ζωή και πού το ποίημα
πού πάνε του φωτός μας μάτια και χείλη
πού εδράζονται αγάπες των ιερών
γνώσεις γενεών μ’ όλα τα κουράγια;
Πού πάει η ζωή και πού το ποίημα
πού πάνε εφηβικοί, λιτοί έρωτες;
Ποιο άλλο μήνυμα κρατάς, Συντέλεια,
ο κορυδαλλός, η κουκουβάγια πάνε!
Ποιος κελαηδά, ποιος εργάζεται και σώζει
ποιος έρωτας με μυριάδες έργα δικασμένα
ποιος μέσα απ’ τις πυρπολημένες γειτονιές
ανοίγει καταπακτές γι’ ασήμαντο κέρδος;
Πού πάει η ζωή και πού το ποτάμι;
Παρθένο ακόμα και ποίημα αλλόκοτο
παίρνεις σάρκα και οστά τόσο μπροστά
σ’ ένα ερείπιο, με μια παραίσθηση στη θέα.
Ίδια πάντα κι η ανάγνωση του απέριττου
αίμα σαν ίαμα απ’ το δίκαιο πρόσωπο
σ’ άνθισμα πάντα χωρίς αφή του φιδιού
μ’ όσους γνωρίζει ο περήφανος σταυρός.

εκδόσεις ΑΩ, 2022