ΕΛΑΦΙΝΑ

Σκύβοντας για νερό, η ανήσυχη ύπαρξη
κοιτάζεται χωρίς να κοιτάζεται
γιατί όλα την αποσπούν απ’ τη δική της
εικόνα· το σπάσιμο του κλαδιού, το σύρσιμο
στα φύλλα, η αμφίσημη μυρωδιά
του αέρα. Ανυπεράσπιστη στην ομορφιά της,
ανασαίνει σπασμωδικά, με το άσθμα
του διαρκούς θηράματος, με μυς
που τρέμουν, χρονισμένοι με τον καιρό
του αιφνίδιου, με την προσήλωση
στο άλμα της φυγής: απ’ το μολύβι
στο φυσίγγιο, απ’ τη μανία του επίμονου
κυνόδοντα, απ’ το ατσάλι
στον προφυλακτήρα περαστικών
οδηγών. Αυτό που χρειάζεται είναι
ένα πιο αδιάφανο δάσος, μια μονιμότερη
διέξοδος στην άλλη πλευρά
της ορατότητας:
ο κόσμος είναι υπερβολικά πυκνός
από θανατηφόρα ενδεχόμενα,
η επικράτεια της χλόης πολύ ενδοτική
στην άσφαλτο, κι ο ορίζοντας
κυκλώνει και κυκλώνει.

εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2021