Ο Κώστας Κρομμύδας δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, αφού είναι ένας από τους σύγχρονους συγγραφείς που κατόρθωσαν μέσα από την γραφή τους, να γίνουν εξαιρετικά αγαπητοί στο ευρύ αναγνωστικό κοινό της Ελλάδας και όχι μόνο. Ο Κρομμύδας ήδη με τα προηγούμενα του μυθιστορήματα του (που αριθμούν τα δώδεκα), κέρδισε την προσοχή και την εκτίμηση των αναγνωστών του, καθώς, όπως διαπιστώνει κανείς με μια γρήγορη περιήγηση στο ίντερνετ, σχεδόν όλα του τα βιβλία έχουν βρεθεί στην τελική δεκάδα των Βραβείων Βιβλίου των Public, και το μυθιστόρημα του μάλιστα με τίτλο «Ακάκιε» (εκδόσεις Διόπτρα, 2021) να έχει αποσπάσει και το εν λόγω βραβείο.

Φέτος (2023) επανέρχεται ο Κώστας Κρομμύδας με ένα ακόμη μυθιστόρημα με τίτλο “Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω” που κυκλοφορεί και αυτό, από τις εκδόσεις Διόπτρα. Με τον τίτλο αυτό, που είναι εμπνευσμένος από το τραγούδι του Κώστα Βίρβου “Λίγα ψίχουλα αγάπης σού γυρεύω”, προϊδεάζει εξ αρχής, όποιον | όποια θελήσει να διαβάσει το βιβλίο, για το περιεχόμενο του μυθιστορήματος. Και πράγματι από τις πρώτες κιόλας σελίδες αντιλαμβάνεται κανείς, τους λόγους που ο Κρομμύδας απολαμβάνει αυτήν την απόκριση από το αναγνωστικό του κοινό. Η φαντασία του συγγραφέα και η ικανότητα του να εμπλέκει στην μυθοπλασία πραγματολογικά στοιχεία, καταγράφονται με έναν λόγο που ρέει πάνω στο χαρτί, και με μια δεινότητα που κάνει τις εικόνες που πλάθει έντονες και ρεαλιστικές. Στοιχεία που διευκολύνουν τον αναγνώστη | την αναγνώστρια να ταυτιστεί με τους πρωταγωνιστές και να οικειοποιηθεί τις καταστάσεις που ζουν και έχουν να αντιμετωπίσουν. Αυτό και μόνο, θεωρώ κατόρθωμα του συγγραφέα και επιτυχία του.

Ο Κρομμύδας μάς μεταφέρει στην εποχή του ρεμπέτικου την δεκαετία του ΄60 στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην περιοχή της Πλάκας. Εκεί, μια νεαρή κοπέλα, η Μενεξιά, ακολουθώντας το όνειρο της να γίνει τραγουδίστρια, καλείται να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του κόσμου της νύχτας και του περιθωρίου, αρχικά με την αθωότητα μιας νεαράς που μεγάλωσε σε ένα αυστηρό μεν, αλλά προστατευτικό περιβάλλον, στο περιβάλλον ενός ορφανοτροφείου, και που στη συνέχεια όμως αντιμετωπίζει τις κακουχίες και τις απογοητεύσεις της ζωής και της πορείας της, με το σθένος μιας γυναίκας που γνωρίζει που πατεί και τι θέλει από την ζωή της, ορίζοντας η ίδια με τις επιλογές της το μέλλον της. Η ιστορία του βιβλίου, παρόλο που δεν αποτελεί κάποια πρωτοτυπία, δεν παύει στιγμή να είναι ενδιαφέρουσα καθώς εξελίσσεται με γοργό ρυθμό, χωρίς επαναλαμβανόμενες και περίπλοκες περιδινήσεις. Ναι, είναι κοινότυπο πια θέμα, την εποχή εκείνη, μια νεαρή γυναίκα να πέφτει θύμα των ορέξεων νονών και μπράβων της νύχτας, να εμπιστεύεται ανθρώπους ανάξιους και να κολακεύεται από μια προοπτική να αναγνωριστεί η φωνή της, έστω και σε χώρους υπόγειους και βουτηγμένους στην παρανομία. Γνωρίζουμε ήδη από τον κινηματογράφο τις συνθήκες διαβίωσης και επιβίωσης των τότε φιλόδοξων γυναικών, σε έναν αυστηρά ανδροκρατούμενο χώρο, γυναικών που θέλανε να αποκοπούν από την προγεγραμμένη ζωή τής τότε κοινωνίας, από αυτήν δηλαδή της συζύγου, της μητέρας και της νοικοκυράς. Και φυσικά δεν αποτελεί μυστικό επτασφράγιστο το γεγονός, ότι και μόνο η παρουσία κάποιων ανθρώπων σε σταυροδρόμια σημαντικά της ζωής μας, μπορούν να παίξουν εκείνον τον καθοριστικό ρόλο, που θα μας βοηθήσει να ακολουθήσουμε όνειρα και επιθυμίες. Έτσι και στα σταυροδρόμια της Μενεξιάς, ο άδολος έρωτας, στο πρόσωπο ενός νεαρού βιοπαλαιστή, και η ειλικρινής φιλία, στο πρόσωπο μιας δημοφιλούς ρεμπέτισσας, θα της σταθούν στα δύσκολα και θα την βοηθήσουν να αντιμετωπίσει, όλους όσοι της πόνεσαν το κορμί και της πλήγωσαν τη ψυχή. Και όσο και αν είναι λοιπόν το θέμα του μυθιστορήματος κοινότυπο, δεν είναι καθόλου μεμπτό, καθώς ο Κρομμύδας μέσα από την αφήγηση του κατορθώνει να μας οδηγήσει σε ένα είδος κάθαρσης, αφού στο τέλος της ιστορίας οι ένοχοι πληρώνουν για τα κρίματα τους και η Μενεξιά πετυχαίνει να πραγματώσει το όνειρο της και να γίνει μια αναγνωρισμένη ρεμπέτισσα.

“Μεγαλώνοντας, ερωτεύτηκα, πόνεσα, έκλαψα, γονάτισα, αλλά στο τέλος κατάφερα να κοιτάξω τη ζωή από τη μεριά που επέλεξα εγώ και όχι οι άλλοι. Στάθηκα όρθια και πάλεψα για όσα με έκαναν να χαμογελώ.” λέει η πρωταγωνίστρια με το υπέροχο όνομα, η Μενεξιά· και νομίζω πως αυτές της οι κουβέντες είναι, που μέσα από την απλότητα τους αλλά και μέσα από τη σοφία τους, κάνουν το μυθιστόρημα του Κώστα Κρομμύδα να είναι τόσο προσιτό σε όλους και σε όλες μας.

literature.gr 24.10.2023