Βαλίτσα κοντραπλακέ

Μια ιστορία ποτέ δεν είναι απλή, απλώνονται οι λόγοι των άλλων και όλο απλώνονται και απλώνονται και φτιάχνουν τόπο, τόπο χωρίς χάρτη, δώσε τόπο στις λέξεις. Κι όλο να πλέκονται οι λέξεις σε ιστορίες και οι ιστορίες σε πλεξούδες, να στραμπουλάνε την ευθεία, κι εσύ να ψάχνεις την κόκκινη κλωστή να σύρεις. Οι ιστορίες των άλλων μια αμοιβάδα με κλωστές που περιμένουν χρόνια τώρα μέσα στο αρχείο. Βελόνα με κόκκινη κλωστή πάνω σε λευκό σεντόνι να δέσεις απ’ άκρη σ’ άκρη το αρχείο, χωρίς χάρτη, μα με πυξίδα. (σελ. 19)

Σαν τους Γύφτους

Ταξίδεψε η ξύλινη βαλίτσα του Παντελή, ώσπου άραξε στο ξέφωτο και έκανε βαλιτσάκια. Βαλιτσάκια με τη δική τους ιστορία, την ιστορία που δεν γράφτηκε ποτέ, γιατί τι σημασία είχε το λευκό χαρτί; Μόνο σχέδια επί χάρτου από περισπούδαστα υπουργεία Παιδείας, επιστήμονες που διαπίστωσαν πως τους ταιριάζει η «Θεωρία του Ελλείμματος» και έβγαλαν το πόρισμα: τα παιδιά των μεταναστών είναι ελλειμματικά και πρέπει να τα βοηθήσουμε. Έτριβαν και τα χέρια τους οι δάσκαλοι για τους δυο μισθούς στη Γερμανία: εθνική αναγκαιότητα τα ελληνικά σχολεία γαρ. Κι όσο περισπούδαστα υποστήριζαν ότι ξεδιαλύνουν το τοπίο τόσο εκείνο θόλωνε, και πού χώρος για λευκό χαρτί και το λευκό χαρτί εκ προοιμίου με λεκέδες, λαδιές με έλλειμμα:
«Δεν υπάρχει μεταναστατευτική λογοτεχνία! Τι αισθηματική αξία να έχει αυτή;» (σελ. 62)

Σαν ιστορικό μυθιστόρημα

[…] Το λευκό χαρτί είναι σαν χωράφι με πολλά σπαρτά από λέξεις που όσο το καλλιεργείς και το καλλωπίζεις, τόσο αναπηδούν από τις ρίζες νάρκες του παρελθόντος. Οι νάρκες είναι μαργαριτάρια που εκλιπαρούν να τις μαζέψεις για να μην τις φάει το μαύρο χώμα. Οι ρίζες είναι πολλές, βαθιές και μπερδεμένες. Όταν οι νάρκες εκρήγνυνται, εκρήγνυνται εκκωφαντικά. Όταν σκάνε οι λέξεις, μυρίζεις τους καπνούς από τις καμινάδες που ανεβαίνουν ίσαμε το σήμερα: Τσιγγανάκια με μαύρα μαλλιά. […] (σελ. 147)

Υβριδικά κύμβαλα

[…] Ανοίγεις τη βαλίτσα κοντραπλακέ μαζί με τον Αστυάνακτα. Ξέρεις πως δεν θα πάψει να μιλάει ποτέ, μα τώρα πια έχεις φωνή και αυτός ακούει. Του εξηγείς ότι το κέντρο της γης δεν έχει κουκούτσι και γι’ αυτό θα πρέπει να πάψει να σου μιλά.
Επομένως, γέλα και λίγο! Ο γύπας επιμένει και σου αφήνει χριστουγεννιάτικο δώρο, σεντόνι διπλωμένο. Και, όσο ξεδιπλώνεις, χρυσοκεντημένες λέξεις ξεπηδούν, τα αλφάβητα τα αγκαλιασμένα. Πάει · τελείωσε πια, το μπαλόνι που φούσκωνε μες στα σπλάχνα σου σαν κοίλη, όλο ανεβαίνει και κοιτά μες στους ανέμους το τεντωμένο σου χέρι που το χαιρετά. Γράμματα μαζί με τις γραμμένες τρύπες τους, μαύρες, άσπρες και γαλάζιες που σου στρώνουν το μέλλον, το μέλλον λευκό σεντόνι που περιμένει · να κεντήσεις με χρυσές δαντέλες και πλουμιστές κλωστές. […] (σελ. 328)

εκδόσεις Κέδρος, 2022