Ανθολογία σύγχρονης ελληνικής ποίησης εξ ιδίων

Θεωρητικές εικασίες

Όχι φίλε μου Pascal[1]

δεν φταίει που δεν είμαι

ικανή να κάτσω στο δωμάτιο ήσυχα

και μόνη.

Τις δυστυχίες μου

τις αδυναμίες μέσα

έψαξα στις παρορμήσεις

στις προκλήσεις που μου φόρτωσαν

εν καιρώ ο Τίγρης και ο Ευφράτης.

Στα πρώτα ίχνη έσκυψα να προσκυνήσω

Σουμέριους Ακκάδες Ασσύριους

και άλλους πολλούς μακριά από τη Βαβυλώνα.

Έσκυψα στα υγρά κρεβάτια τους

να δω τις έναστρες οροφές και τα σμαράγδια

μια φλέβα χρυσού στους γύρω λόφους, ένα υδάτινο μονοπάτι ίσως.

Μα, υπήρξε ποτέ η Μεσόγειος; ο άξονας του κόσμου;

το Theatrum Orbis Terrarum[2] δεν έχει διακοσμητικό φορτίο εξαίρετο;

μέθυσε και το τελευταίο λεπιδόπτερο από την βία; δεν είναι πέντε τα κλίματα; επίπεδη η γη; το σχέδιο διαφυγής δεν το μελέτησες επαρκώς; λιώνουν οι πάγοι; οι παγετώνες της καρδιάς; έπαψε να ΄ναι «Die ganze Welt in einem Kleberblatt»[3];

Όχι φίλε μου Pascal

δεν φταίει που δεν είμαι

ικανή να κάτσω στο δωμάτιο ήσυχα

και μόνη.

Φταίει που ο κόσμος γύρω μου

άρχισε να γυρνά παράδοξα

την εποχή των οραμάτων.

[1] «Όλα μας τα δεινά προέρχονται από το ότι δεν είμαστε ικανοί να καθίσουμε ήρεμα σ’ ένα δωμάτιο, μονάχοι» απόφθεγμα του Blaise Pascal, μαθηματικός και φιλόσοφος του 17^ου αιώνα

[2] άτλαντας της υδρογείου σφαίρας, από τον Abraham Ortelius, χαρτογράφο, χαράκτη και εκδότη, που κυκλοφορεί το 1570

[3] «Ολάκερος ο κόσμος σε ένα φύλλο τριφυλλιού» τίτλος χάρτη του 16^ου αιώνα του θεολόγου Heinrich Bünting

Βιολέτα ή Μενεξές

Εκείνο το πρωινό ένιωσε κουρασμένη·
ένιωσε ανηφορίζοντας στα ρουθούνια
την μυρωδιά του θανάτου
Με τον ήλιο πάνω
στα θαμπωμένα βλέφαρα
μέτρησε δαχτυλίδια
χρόνια συσσωρευμένα
σε ομόκεντρους κύκλους
Ένα μπάλωμα ανάμεσα σε δυο άκρες
μια βελονιά πάνω στο κενό
Πάνω στο ματωμένο λείψανο
στάθηκαν λευκές πεταλούδες
Λευκά σημαιάκια τα φτερά τους
Η μία έμεινε για πάντα εκεί
άφησε το αποτύπωμα της στο ξύλο
Μια άλλη χόρεψε μπροστά στα χείλη
που κόβουν βιολετιά λουλούδια
Η άλλη φτεροκόπησε στον άνεμο
πάνω από τις πλαγιές του λόφου
Η πιο μικρή πέταξε κοντά στα μάτια
Κοίταξε πέρα απ’ αυτά
με βλέμμα μαθημένο στον ουρανό
Έκλεισε τα μάτια·
δεν έπρεπε να καταλήξουν ραμφισμένα
από κοράκια

από την ποιητική συλλογή Άνθεα, εγχώρια και εξωτικά, Ποιητικό Ανθο-Λόγιο Κατερίνα Λιάτζουρα & Μαργαρίτα Παπαγεωργίου (εκδόσεις ΑΩ, 2023)

Violet or Pansy

On that morning, she felt tired;
she felt, rising in her nostrils
the smell of death

With the sun
in her blinking eyelids
she counted rings
of accumulated years
into concentric circles

A patch between two edges
a stitch on the void
Upon the bloody relic
white butterflies stood

Their wings, white little flags

One stayed there forever
leaving its imprint on the wood
Another danced before the lips
that cut violet colored flowers
Some other fluttered in the wind
over the sides of the hill

The youngest flew close to the eyes
She looked beyond them
with a gaze accustomed to the sky

She closed her eyes;
they were not to end up pecked
by crows

from the poetry collection Anthea, domestic and exotic, Poetic Antho-Logy, by Katerina Liatzoura & Margarita Papageorgiou (AO publication, 2023)

translated by Margarita Papageorgiou