[…] Σε αυτήν την πραγματικότητα, Θεοχάρη, είναι εγκλωβισμένοι οι ήρωες των διηγημάτων σου, μια πραγματικότητα, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις εμπνευσμένες ταινίες επιστημονικής φαντασίας των προηγούμενων δεκαετιών. Κλειδάριθμοι, που καθορίζουν την καθημερινή πρόσβαση στις ασχολίες του ανθρώπου, εικονικές πραγματικότητες, όπου διαδραματίζονται φιλικές και ερωτικές επαφές, η υπερβολή στην ενασχόληση με την ψηφιακή μόδα της εποχής, τη διαχείριση δηλαδή blogs και άλλων κοινωνικών μέσων δικτύωσης κ.α. Υπερρεαλισμός ή ρεαλισμός;

Θεωρώ υπερρεαλιστικό μόνο το πρώτο διήγημα του βιβλίου, που έχει δώσει και τον γενικό τίτλο. Σε αρκετά διηγήματα περιγράφω δυστοπίες, που είτε υπάρχουν ήδη, είτε βρισκόμαστε πολύ κοντά στο να υπάρξουν. Θα φέρω μερικά παραδείγματα: Στο διήγημα «Η εποχή των κλειδάριθμων», δεν νομίζω ότι είμαστε μακριά από μια εποχή, που όλα θα λειτουργούν με κλειδάριθμους, απομονωμένοι από τη φύση, ενώ η τσιμεντένια πόλη θα αποτελεί τα καβαφικά «τείχη», από τα οποία δεν θα μπορούμε να βγούμε. Στο διήγημα «Μια συνηθισμένη μέρα», οι φιλικές και ερωτικές σχέσεις λαμβάνουν χώρα σε μια εικονική πραγματικότητα. Κάτι, που ισχύει αρκετά στις νεότερες ηλικίες. Ειδικά, αν πάμε έξω από την Ελλάδα, θα δούμε ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση από τους υπολογιστές σε κάποιες χώρες με τρανό παράδειγμα τις ΗΠΑ, όπου υπάρχουν ιδρύματα απεξάρτησης από τους υπολογιστές. Στο διήγημα ο blogάρχης, ένας άνθρωπος καταλήγει να διαχειρίζεται πολλά ιστολόγια. Και αυτό δεν είναι μακριά. Ήδη εγώ ο ίδιος διαχειρίζομαι δύο ιστολόγια. Το συγκεκριμένο διήγημα φτάνει σε μια υπερβολή, που δεν αποκλείεται να τη ζήσουμε στο άμεσο μέλλον. […]

Θεοχάρης Παπαδόπουλος για τη συλλογή διηγημάτων «Είπαμε ψέματα πολλά» vakxikon (7.5.2020)